गाडियो – ढालियो
र, फेरि गाडियो
मौलो
त्यसपछि कहिल्यै ढलेन
र, उखेलिएन
पापको मौलो
अन्यायको मौलो ।
मौलो
खाँबो हो
काठको – निर्जीव
तर शासन हो
भयको – आतंकको
त्यसैले तर्साउँछ
अत्याउँछ – प्रेतजस्तो लाग्छ
दैत्यजस्तो लाग्छ – मौलो
मलाई छुन डर लाग्छ
टाउको उठाएर हेर्न डर लाग्छ।
मौलो
शासन भो’- प्रशासन भो’
मुखिया भो – राजा भो’
म त रैती हूँ
जगाती मात्र हूँ
मौलोको छायाँ
हाँसिरहेको छ
झुण्ड्याएर खड्ग – मेरो गर्धनमाथि ।
मौलो
आँखा थुन्छ – मुख थुन्छ
नलीखुट्टा बाँध्छ – हात बाँध्छ
गर्धन बाँध्छ
र, च्वाट्ट छिनाल्छ।
आँखा खान्छ – मुटु खान्छ
र, पिउँछ रगत तनतनी
पशुको पनि – मान्छेको पनि ।
मौलोको शासनमा
मैले ‘म मान्छे हूँ’ भन्नुको के अर्थ ?
मौलो
आतंकको शिखर
अत्याचारको श्रीपेच
राजाको मुकुट
मलाई पनि रहर छ
ढालेर देवीलाई भोग दिने ।
मैले खोतलेर हेरेको छु
मौलोको जग
कोतरेर सुँघेको छु- रगतको गन्ध
मौलो
वीरहरुलाई काटेर
कायरहरुले गाडेको खाँबो रहेछ
मलाई देउतासँग हैन
मलाई मौलोसँग डर लाग्छ ।
मौलो
बाचाल छ
सपथ खाएका छन् – पीठाधीशहरुले
निधार जोडेर मौलोमा
मलाई पनि अमूक र बाचाल राख्ने।
म प्रतिवद्ध छु
मौलोविरुद्ध बोल्न ।
गौंडा – गौंडामा
थुम्का – थुम्कामा
कोट – कोटमा
खटाइएका छन् मौलाका पूजारी
पटांगिनीबाट
हिजो जस्तै – आज पनि
मौलो उही
पूजारी मात्र नयाँ ।
अधूरै रह्यो
यो हजार वर्ष
गिंडेर सत्ताको शीर
नयाँ मौलो गाड्ने
निमुखाको आँगनमा ।
